Народные вооруженные силы

Вы находитесь на сайте "Архив статей из ЭЕЭ и статей на еврейские темы из Википедии"

Версия 13:23, 17 апреля 2010

Это только начальный черновик статьи, которая находится сейчас в работе. Если вы хотите установить контакт с автором статьи, посмотрите историю изменений.

Народные Вооружённые Силы (НВС)* – польская подпольная военная организация движения народного сопротивления во время Второй мировой войны и после неё. После Армии Крайовой и Крестьянских батальонов была крупнейшей военно-политической организацией во время оккупации. Народные Вооружённые Силы во время оккупации насчитывали по разным данным от 80 тыс.^[1] (в октябре 1943 72,5 тыс.^[2][3]) до 100 тыс.^[4] человек.

Исторический очерк

Зарождение и образование

Национальные вооруженные силы официально созданы 20 сентября 1942, потому что в этот день был назначен первый командир Национальных вооруженных сил, полковник. Игнаций Оциевич (пс. "Чеслав"). Фактически процесс создания Национальных вооруженных сил начался в июле 1942 года, когда произошёл раскол в Национальной военной организации и Национальной партии на фоне слияния Национальной военной организации и Армии Крайовой. Национальные вооруженные силы были созданы в результате слияния Военной организации союзов ящериц и части Национальной военной организации, не принявшей условия объединения с АК. Кроме того, в Национальные вооруженные силы вступил ряд более мелких организаций национального характера, такиех как Народная Национальная военная организация, Польское Национально- синдикалистское движение, Польский закон возрождения, Вооруженное Спасение народа, Легион Союза славянских Народов, Национальное подполье независимости и, в частности: Вооруженная конфедерация, военная организация "Волки", Боевая организация "Восток", Польская Вооруженная организация, Объединённые польские войска, Корпус защитников Польши, Экипаж армейских партизан, Ассоциация деловых женщин, Молодое движение. В Национальные вооруженные силы вошли и местные структуры АК, особенно в северной Мазовии и Белостоке. Из АК пришли и старшие офицеры Национальных вооруженных сил, например, последовательно основные командиры НВС полковник Тадеуш Курциуш (пс. "Zegota", "Моряк") и майор/полковник НВС Станислав Наконечников-Клюковский (пс. "Кмициц").

Политическое руководство Национальными вооруженными силами осуществляла группа "Оплот" Временного национального Политсовета. Эта группа также создала Национальную гражданскую службу, которая выступала в качестве ядра подпольного гражданского правительства. Организационная структура Национальных вооруженных сил учитывала довоенное административное деление Польской Республики, но также включала земли, принадлежащие до 1939 года Германии. Все области была разделена на 6 Инспекторатов. К ним относятся несколько округов (всего 17), и они были разделены на районы (и в некоторых случаях подокруга). На уровне районов и округов были командования во главе с командирами района и округа. Аналогичным образом делила территорию АК.

Основные задачи Национальных вооруженных сил были сформулированы в Декларации Национальных вооруженных сил в феврале 1943 г.

К ним относится, прежде всего, борьба за независимость Польши и восстановление её восточной границы до 1939 года и западной – по линии рек Одер и Нейсе (так называемая концепция марша на запад), восстановление системы управления (расширение прав президента и Сената по предотвращению парламентской хаоса), региональных органов власти в целях развития самоуправления, расширение прав и возможностей семьи в обществе и образования на основе католических этических принципов, ограниченные реформы сельского хозяйства и поддержка экономики страны и частной собственности.

Национальные вооруженные силы имели сильно враждебное отношение к коммунистическому подполью. Национальные вооруженные силы были против нацистской Германии, а также советской России, которая после разгрома немецких войск под Сталинградом считалась врагом № 1.

Это было официально заявлено в постановлении № 3 от февраля 1944. Эта организация также была против идеи АК об организации всеобщего антинемецкого восстания. В то же время, она признавала правительство в изгнании, основанное в Лондоне.

Rozmowy scaleniowe z AK

Utworzenie NSZ zostało wrogo przyjęte przez czynniki oficjalne w kraju, gdyż komplikowało prowadzoną przez AK akcję scaleniową. 11 kwietnia 1943 r. w oficjalnym piśmie Komendy Głównej AK, "Biuletynie Informacyjnym", ukazał się artykuł pt. "Warcholstwo", w którym delegat rządu na Kraj, Jan Piekałkiewicz, potępił powstanie NSZ. Pomimo tego wkrótce rozpoczęły się rozmowy pomiędzy obiema organizacjami w sprawie podjęcia współpracy wojskowej. Komendant główny NSZ, płk I. Oziewicz był zwolennikiem takiego współdziałania, ale pod warunkiem zachowania autonomii wewnętrznej przez NSZ. Natomiast komendant główny AK, gen. Stefan Rowecki ps. "Grot", żądał całkowitego podporządkowania NSZ dowodzonej przez siebie organizacji. Rozmowy zostały przerwane z powodu aresztowania przez Niemców na pocz. czerwca 1943 r. płk. I. Oziewicza, a następnie gen. S. Roweckiego.

Nowym komendantem głównym NSZ w lipcu 1943 r. został mianowany płk dypl. Tadeusz Kurcyusz. Był on związany z Grupą "Szańca", czyli politykami wywodzącymi się z przedwojennego Obozu Narodowo-Radykalnego "ABC", którzy zajmowali nieprzejednane stanowisko w sprawie scalenia z AK. W ich opinii współpraca wojskowa mogła się odbywać tylko na zasadzie równorzędności obu organizacji.

Od jesieni 1943 r. rozpoczęła się kolejna runda rozmów scaleniowych. Strona NSZ-owska przygotowała pisma do Naczelnego Wodza i prezesa Rady Ministrów w Londynie, aby przejęli sprawy scaleniowe w swoje ręce. Przedstawiciele AK odmówili jednak ich przesłania. Nowy komendant główny AK, gen. Tadeusz Komorowski ps. "Bór", wobec przedłużania się pertraktacji polecił je przerwać (co nastąpiło 1 października 1943 r.), wyznaczając jednocześnie dzień 15 października jako ostateczny termin podporządkowania się NSZ. Ponieważ żądanie to zostało zdecydowanie odrzucone przez KG NSZ, gen. T. Komorowski wydał 9 listopada 1943 r. rozkaz nr 122 potępiający NSZ. Wobec impasu w rozmowach, KG NSZ postanowiła wysłać do Londynu swoich przedstawicieli (politycznego i wojskowego), aby nawiązać bezpośredni kontakt z naczelnymi władzami państwowymi. W tym celu na jesieni 1943 r. zostali wysłani: Tadeusz Salski, przedstawiciel TNRP i kpt. dypl./mjr NSZ Stanisław Żochowski ps. "Bohdan", "Brodzic", "Strzała", szef sztabu KG NSZ. W rezultacie naczelny wódz, gen. Kazimierz Sosnkowski, przesłał 20 stycznia 1944 r. komendantowi głównemu AK wytyczne dotyczące włączenia NSZ do AK, które pozwalały NSZ zachować dużą samodzielność. Zostały one jednak odrzucone przez gen. T. Komorowskiego.

Tymczasem od pocz. stycznia 1944 r. rozmowy scaleniowe z przedstawicielami AK podjął sekretarz generalny TNRP Zbigniew Stypułkowski. Na ich przyśpieszenie wpływ miała zapewne komplikująca się sytuacja polityczna Polski wobec wkroczenia na jej ziemie Armii Czerwonej. W rezultacie 7 marca 1944 r. nastąpiło podpisanie umowy scaleniowej. Na jej mocy oddziały NSZ miały pozostać jako zwarte jednostki w składzie oddziałów partyzanckich AK. 31 marca 1944 r. gen. T. Komorowski wydał rozkaz w sprawie przeprowadzenia scalenia, który zawierał m.in. zatwierdzenie płk. dypl. T. Kurcyusza jako komendanta głównego NSZ oraz mianowanie go pełnomocnikiem komendanta głównego AK ds. scalenia NSZ.

Rozłam w NSZ

Przez okres półtora miesiąca umowa scaleniowa była przestrzegana. Członkowie Grupy "Szańca" nie zamierzali jednak doprowadzić do utraty zwierzchnictwa nad NSZ. Wykorzystali w tym celu nagłą śmierć płk. dypl. T. Kurcyusza w nocy z 22 na 23 kwietnia 1944 r. Doszło wówczas do tzw. "wewnętrznego zamachu stanu". Członkowie TNRP reprezentujący Grupę "Szańca" wydali fikcyjne, antydatowane rozkazy rzekomo podpisane przez płk. dypl. T. Kurcyusza, mianujące mjr./ppłk. NSZ Stanisława Nakoniecznikowa (Nakoniecznikoff-Klukowskiego), dotychczasowego komendanta Okręgów NSZ Północne Mazowsze i Białystok, najpierw z dniem 21 kwietnia 1944 r. I z-cą komendanta głównego NSZ, a następnie z dniem 22 kwietnia p.o. komendanta głównego NSZ. Podjęto także inne działania. 21 kwietnia z funkcji szefa sztabu KG NSZ został usunięty płk dypl. Wacław Świeciński ps. "Tuwar". Jednocześnie przedstawiciele Grupy "Szańca" ogłosili rozwiązanie TNRP, a na jej miejsce utworzenie Rady Politycznej NSZ, do której weszli tylko oni.

Tymczasem komendant główny AK, gen. T. Komorowski, realizując umowę scaleniową, wyznaczył 2 maja 1944 r. według hierarchii funkcyjnej w KG NSZ płk. dypl. W. Świecińskiego na stanowisko swojego pełnomocnika ds. scalenia NSZ. Po jego natychmiastowej rezygnacji na powyższe stanowisko został mianowany 5 czerwca dotychczasowy zastępca płk. W Świecińskiego, ppłk Albin Walenty Rak ps. "Lesiński", który ją przyjął. W rezultacie rozłam w NSZ stał się faktem. Odtąd funkcjonowały dwie odrębne organizacje używające tej samej nazwy: NSZ-AK, które podporządkowały się AK oraz NSZ-ZJ, które zachowały niezależność organizacyjno-wojskową. Rozłam spowodował także dezintegrację Służby Cywilnej Narodu. Akcja scaleniowa trwała do końca lata 1944 r. i zakończyła się przejściem do AK większości żołnierzy dawnej NOW. Natomiast władze niezależnej NSZ postanowiły "zemścić się" na tych, którzy podporządkowali się umowie scaleniowej. Sąd Wojenny przy KG NSZ wydał wyrok śmierci na ppłk. A. W. Raka. 15 czerwca 1944 r. został on zatrzymany przez patrol NSZ i wymuszono na nim podpisanie rezygnacji ze stanowiska komendanta głównego NSZ-AK. Po wypuszczeniu na wolność, natychmiast odwołał on jednak wymuszone przyrzeczenie. Jednocześnie zostali zamordowani m.in. szef wywiadu w Komendzie Okręgu VIII Częstochowa NSZ-AK, kpt. Stanisław Żak ps. "Stach Częstochowski", szef Wydziału I Organizacyjnego sztabu KG NSZ-AK ppor. Władysław Pacholczyk, czy szef Wydziału II Wywiadowczego ppor. Wiktor Gostomski ps. "Nałęcz", "Hubert", "Witold". Komendant główny AK, gen. T. Komorowski, poinformował 12 czerwca 1944 r. naczelnego wodza o zerwaniu scalenia przez NSZ, przez co zostały one napiętnowane przez najwyższe władze wojskowe (gen. K. Sosnkowski) i cywilne (wicepremier Jan Kwapiński).

Walki z partyzantką komunistyczną

thumb|Plakat propagandowy wymierzony w NSZ W lipcu 1943 w obliczu nasilenia się działań komunistycznego podziemia wspieranego przez Związek Radziecki niektóre oddziały NSZ na własną rękę podjęły walki z Gwardią Ludową. Strategia stosowana przez ZSRR polegała na działaniach obliczonych na sianie chaosu i dezorganizowanie życia ludności. Pisma podziemne związane z NSZ ostrzegały przed przygotowywanym przez PPR, na rozkaz Moskwy, przedwczesnym wybuchem powstania antyniemieckiego, które skończyłoby się ogromną rzezią polskiej ludności, co ułatwiłoby podporządkowanie Polski przez komunistów. Pierwszy przypadek likwidacji oddziału GL miał miejsce 22 lipca 1943 r. na Kielecczyźnie i dotyczył złożonego głównie z Żydów oddziału GL im. Ludwika Waryńskiego – akcję wykonał oddział "Sosna" kierowany przez utrzymującego, w celu walki z ugrupowaniami komunistycznymi, kontakty z niemieckimi służbami bezpieczeństwa^[5] (m. in. radomskim Gestapo) Huberta Jurę ps. "Tom". Hubert Jura został w lecie 1944, wyrokiem Komendy Głównej NSZ^[6], skazany na karę śmierci za współpracę z Gestapo i ścigany przez NSZ i AK^[7], mimo to po sformowaniu Brygady Świętokrzyskiej (nie podlegającej wówczas komendzie głównej NSZ, a jedynie odłamowi NSZ-ZJ), pełnił w niej funkcję oficera do zadań specjalnych. Drugi, najbardziej znany, miał miejsce 9 sierpnia koło wsi Borów na Lubelszczyźnie. Patrz: Rozstrzelanie oddziału GL przez NSZ w Borowie 9 sierpnia 1943. W tym okresie przeprowadzono także kilka innych akcji przeciwko GL, zwłaszcza w Okręgu Kieleckim (oddziały AS "Sosna" przemianowane na "Las 1" i "Las 2" – od grudnia 1943 r. do lutego 1944 r.). Na skutek sprzeciwów TNRP, prowadzącej wówczas ostateczne rozmowy scaleniowe z AK, działania przeciwko partyzantce komunistycznej ograniczono na pewien czas i zostały wznowione dopiero latem 1944 r przez niescaloną cześć NSZ. Silne walki z AL prowadziła Brygada Świętokrzyska NSZ. Jednym z jej największych bojów była bitwa pod wsią Rząbiec w powiecie włoszczowskim stoczona we wrześniu 1944 r., gdzie Brygada Świętokrzyska NSZ, zaalarmowana przez członka NSZ z patrolu który wcześniej został zaatakowany przez oddział AL^[8] (zatrzymanych przez AL członków patrolu NSZ poddano wtedy torturom^[9], jednemu z nich udało się zbiec i powiadomić Brygadę) zaatakowała oddziały Armii Ludowej im. Bartosza Głowackiego i oddział partyzantki radzieckiej – oddział ten nie podlegał AL, ponieważ składał się początkowo z 11-osobowej grupy desantowej "Szturm" (później oddział liczył kilkudziesięciu ludzi) którą zrzucono z radzieckich samolotów na spadochronach w nocy z 27 na 28 lipca 1944 w okolicy stacji kolejowej Tunel. Grupa radziecka podlegała organom bezpieczeństwa państwowego ZSRR i składała się z agentów NKWD i NKGB^[10]. Według AL, w potyczce zginęło 16 członków AL, a 32 pozostałych i 73 partyzantów radzieckich dostało się w ręce Brygady. Część członków AL zwolniono, a kilkunastu z nich wstąpiło do Brygady Świętokrzyskiej^[11]. Według wersji NSZ, wśród jeńców radzieckich doszło później do buntu, w czasie jego tłumienia zginęło 3 żołnierzy NSZ, 3 zostało ciężko rannych a 67 partyzantów radzieckich zostało zabitych. Z kolei według historyków okresu PRL, pięciu oficerów sowieckich rzekomo przekazano do Gestapo, a pozostałych jeńców radzieckich i 4 z AL miano rozstrzelać.

Stosunki z Niemcami

Po klęsce armii niemieckiej pod Stalingradem i Kurskiem (co spowodowało, że dowództwo NSZ za największe zagrożenie dla Polski uważało Sowietów, a nie Niemców, których przegrana była zdaniem dowództwa NSZ tylko kwestią czasu) oraz w obawie przed nadciągającą Armią Czerwoną, w II poł. 1943 r. niektóre oddziały partyzanckie NSZ zaczęły zawierać z niemieckimi władzami policyjnymi lub wojskowymi taktyczne porozumienia o charakterze lokalnym. Doszło do nich na terenie Okręgów Kieleckiego i Lubelskiego. Najsilniejsze kontakty nawiązano z Hauptsturmführerem SS Paulem Fuchsem, szefem Gestapo w dystrykcie Radom. Pośrednikiem w nich była Organizacja "Toma", na czele której stał Hubert Jura ps. "Tom", wcześniejszy dowódca oddziału NSZ "Sosna". Wszystko to doprowadziło do wydania przez komendanta głównego NSZ, płk. dypl. T. Kurcyusza, Rozkazu nr 6 zabraniającego jakichkolwiek kontaktów z Niemcami. Pomimo tego były one w dalszym ciągu prowadzone. Uznanie przez NSZ sowieckiej Rosji za głównego wroga, jak też zamiary ewakuacji oddziałów na Zachód, musiały w końcu doprowadzić do pewnego zbliżenia z Niemcami. Od lata 1944 r. – wobec zajmowania ziem polskich przez Armię Czerwoną – kontakty z Niemcami, zarówno taktyczne, jak też wywiadowcze, jeszcze bardziej się ożywiły. Bardzo duże usługi oddawała w nich szpiegowska Organizacja "Toma".

Na początku 1944 r., wskutek szybkich postępów Armii Czerwonej i wiążącego się z nimi zagrożenia sowieckiego, KG NSZ opracowała wytyczne operacyjne, zgodnie z którymi należało przerzucić wszystkie siły NSZ na tereny zajęte przez aliantów zachodnich, unikając walk zarówno z Sowietami, jak też Niemcami. W tym celu planowano utworzyć 3 grupy operacyjne (GO z ziem południowo-wschodnich, GO z ziem centralnych oraz GO z ziem północno-wschodnich). W rezultacie udało się jedynie na Kielecczyźnie w czerwcu 1944 r. przeprowadzić koncentrację lokalnych oddziałów NSZ, która objęła oddziały "Bema" i "Dymszy" z Okręgu Kieleckiego, "Żbika" i "Łosia" z Okręgu Częstochowskiego oraz "Stepa" z Okręgu Lubelskiego. Rozkazem komendanta Okręgu Kieleckiego oddziały te zostały połączone w 202 pp i 204 pp NSZ. W sierpniu 1944 r. oba pułki utworzyły Brygadę Świętokrzyską NSZ – największy zwarty oddział NSZ istniejący podczas okupacji. Od początku stycznia 1945 r. w obliczu zbliżania się Armii Czerwonej, Brygada, po zawarciu porozumienia z Niemcami dotyczącego zaprzestania z nimi walki w celu bezpiecznego opuszczenia terenów zagrożonych przez wojska sowieckie, zaczęła wycofywać się na obszar Protektoratu Czech i Moraw, na tereny, do których zbliżały się wojska amerykańskie.

Udział NSZ w powstaniu warszawskim

Komenda Główna NSZ i ich władze polityczne występowały przeciwko powstaniu w Warszawie, jako koncepcji bez szans na zwycięstwo. Jednakże, po jego wybuchu, wszystkie oddziały, jakie udało się sformować, wzięły w nim udział. NSZ niescalone oficjalnie zadeklarowało akces do powstania 7 sierpnia. Podczas walk doszło do porozumienia obu odłamów NSZ i oddziały NSZ-ZJ dowodzone przez por. "Mikołaja" Kozłowskiego podporządkowały się operacyjnie dowództwu Okręgu Warszawa-miasto NSZ-AK na czele z płk. Spirydionem Koiszewskim ps. "Topór". Dalsze plany współpracy przewidywały nawet powołanie dwóch dywizji NSZ, oddzielnie dla obu odłamów, w skład których mieli wejść wszyscy żołnierze NSZ walczący w powstaniu warszawskim, ale coraz gorsza sytuacja militarna uniemożliwiła ich realizację.

Największą zwartą jednostką NSZ, walczącą w powstaniu, była Brygada Dyspozycyjno-Zmotoryzowana "Koło" (zwana też Grupą "Koło" – dowódca ppłk Zygmunt Reliszko ps. "Bolesław Kołodziejski"), która podporządkowała się dowództwu obrony Starego Miasta. Była ona tylko częściowo uzbrojona, a jej nieuzbrojona większość działała w akcjach sapersko-minerskich, transportowych, czy przy gaszeniu pożarów i odgrzebywaniu zasypanych. Z innych jednostek NSZ walczyły również elementy Pułku im. gen. W. Sikorskiego (przed powstaniem liczył ok. 200 ludzi, rozwiązanego w momencie wybuchu powstania) w składzie zgrupowania AK "Harnaś", oraz prawdopodobnie Pułk im. gen. J. H. Dąbrowskiego. Najsilniejszym walczącym w powstaniu uzbrojonym i zwartym oddziałem NSZ była sformowana 6 sierpnia Kompania NSZ "Warszawianka" (dowódca – kpt. Piotr Zacharewicz ps. "Zawadzki"), w dniu utworzenia liczyła ok. 80 żołnierzy. Wchodziła w skład zgrupowania AK "Chrobry II"; w momencie zakończenia walk liczyła ok. 170 żołnierzy. Ponadto występowały pojedyncze drużyny i plutony NSZ w ramach większych zgrupowań AK. Ogółem w powstaniu wzięło udział – według różnych źródeł – od ok. 800 do ok. 2 tys.^[12] żołnierzy NSZ obu odłamów lub 3,5 tys.^[13]

NSZ po upadku powstania warszawskiego

[[Plik:NSZ-ZJ.jpg|thumb|Symbol Związku Jaszczurczego]] Wybuch powstania warszawskiego 1 sierpnia 1944 r. poważnie skomplikował sytuację wewnętrzną w ramach NSZ. Wprawdzie KG NSZ zdążyła przenieść się do Częstochowy, ale w Warszawie pozostał p.o. komendanta głównego NSZ, mjr/ppłk NSZ S. Nakoniecznikow. Wobec utraty z nim łączności, nowym p.o. komendanta głównego NSZ został mianowany gen. bryg. w stanie spoczynku Tadeusz Jastrzębski ps. "Powała". Po upadku powstania, w poł. października 1944 r. dotarł do Częstochowy mjr/ppłk NSZ S. Nakoniecznikow, który wydostał się z miasta wraz z ludnością cywilną, przejmując ponownie pełnioną przez siebie funkcję. Prawdopodobnie próbował wówczas przeforsować pomysł podporządkowania NSZ AK, za co został zastrzelony 18 października przez szefa Oddziału II Wywiadowczego KG NSZ, kpt. NSZ Otmara Wawrzkowicza. Po jego śmierci Rada Polityczna NSZ wydała oświadczenie, jakoby nawiązał on kontakt z Polską Armią Ludową, chcąc podporządkować NSZ komunistycznemu Polskiemu Komitetowi Wyzwolenia Narodowego. Jednocześnie przeprowadzono ogólne zmiany organizacyjne. 9 sierpnia 1944 r. przestała faktycznie istnieć Rada Polityczna NSZ, przekazując swoje uprawnienia na terenach okupowanych przez Niemców Radzie Politycznej NSZ-Zachód. Wydano również rozkazy utworzenia trzech grup operacyjnych (północnej, środkowej i południowej), które miały objąć wszystkie oddziały NSZ, a następnie ewakuować się na Zachód, na tereny zajęte przez wojska amerykańskie i brytyjskie. Ostatecznie zdołano w Kieleckiem utworzyć jedynie Brygadę Świętokrzyską NSZ.

Na nowego p.o. komendanta głównego NSZ został wybrany 20 października 1944 r. mjr rez. Zygmunt Broniewski ps. "Bogucki", dotychczasowy komendant Okręgu III Lubelskiego. Jednocześnie 11 listopada został on mianowany generałem brygady NSZ. Także w listopadzie 1944 większa część oddziałów NSZ została formalnie podporządkowana NOW i została przekształcona w Narodowe Zjednoczenie Wojskowe. NZW liczyła kilkadziesiąt oddziałów (w sumie 2-4 tys. żołnierzy) i prowadziła działania zbrojne przeciw NKWD, KBW, WP a także z innymi formacjami urzędu bezpieczeństwa i oddziałami UPA. We wrześniu 1945 r. powołano Inspektorat Ziem Południowo-Zachodnich, składający się z trzech okręgów – Górny Śląsk, Śląsk Opolski i Dolny Śląsk. Wyznaczono komendanta Okręgu Śląsk Opolski – został nim Stanisław Miodoński "Sokół". W 1947 doszło do rozbicia większości grup NZW, nieliczne oddziały prowadziły działalność do połowy lat 50. w konspiracji.

Według dekretu Prezydenta RP na Wychodźstwie, Kazimierza Sabbata, wydanego 1 stycznia 1988 r., żołnierze NSZ "spełnili swój obowiązek narodowy i żołnierski wobec Rzeczypospolitej Polskiej".

Działania zbrojne

Oddziały partyzanckie

Pion wojskowy NSZ dzielił się na: Oddziały Akcji Specjalnej (AS), Oddziały Dyspozycyjne (OD), Oddziały Partyzanckie (OP) oraz Oddziały Pogotowia Akcji Specjalnej (PAS). Pierwsze oddziały AS zaczęły powstawać już w październiku 1942 r., kiedy komendant główny NSZ, płk I. Oziewicz, wydał rozkaz uruchomienia Akcji Specjalnej nr 1. Na jego mocy miano likwidować "bandy wywrotowe i przestępcze", a walkę z hitlerowskimi ekspedycjami karnymi podejmować tylko "w przypadku rażącej niesłuszności okupanta" oraz zdobywać środki materialne poprzez napady na okupacyjne urzędy skarbowe, poczty itp. W dokumencie miały się też znajdować wytyczne o likwidacji członków "wrogich nam formacji mniejszościowych", słowa te jednak w oryginalnym rozkazie nie występują i zostały dopisane^[14], przez niektórych historyków okresu PRL, którzy dokonali falsyfikacji rozkazu płk. I. Oziewicza. W innych rozkazach NSZ występuje z kolei wzmianka o konieczności zwalczania "formacji innych narodowości, wciągniętych pod wpływy niemieckie (...)" , dotyczących grup zbrojnych współpracujących z okupantem niemieckim przeciwko państwu polskiemu i jej obywatelom. Wkrótce potem został wydany rozkaz dotyczący Akcji Specjalnej nr 2, która miała udzielać pomocy wypędzonej przez Niemców ludności z Zamojszczyzny (Zamojszczyzna (1942-1943)). Najwięcej oddziałów partyzanckich NSZ powstało w Okręgach: V Kieleckim (por. "Morskiego", por. "Bema", por. "Groźnego" i inne) oraz III Lubelskim (por. "Grota", por. Henryka Figuro-Podhorskiego ps. "Step", ppor. Leona Cybulskiego ps. "Znicz", por. Wacława Piotrowskiego ps. "Cichy" i inne).

Wśród przykładowych walk z Niemcami można wymienić:

• pod koniec 1942 r. pod Suchedniowem w Kieleckiem – wysadzenie w powietrze niemieckiego pociągu przewożącego rudę pirytową,
• w poł. stycznia 1943 r. – uderzenie na niemiecki magazyn broni w Kielcach, w wyniku którego zdobyto kilkanaście ckm-ów i ok. 16 tys. sztuk amunicji,
• w marcu 1943 r. – rozbicie niemieckiego więzienia oraz posterunku żandarmerii wojskowej w Kraśniku przez pierwszy partyzancki oddział NSZ, zwany "Aleksandrówką",
• 20 kwietnia 1943 r. – uderzenie wspólnie z AK na Bank Emisyjny w Częstochowie wykonane przez oddziały "Stepa" i "Zagłoby",
• w poł. sierpnia 1943 r. – uderzenie "Aleksandrówki" na bank w Janowie Lubelskim,
• na pocz. września 1943 r. – bitwa pod Ujściem z niemiecką kompanią żandarmerii wojskowej, która pozwoliła oddziałowi AK w tym czasie rozbić więzienie w Biłgoraju,
• pod koniec 1943 r. – uderzenie oddziału "Stepa" na kolonię niemiecką w Marianowie, dzięki któremu zdobyto dużo broni i amunicji,
• w kwietniu 1944 r. – zwycięska walka z Niemcami oddziałów "Stepa" i "Dymszy" pod Michałowicami w Opatowskiem,
• w poł. 1944 r. – uderzenie oddziału "Stepa" na magazyn wojskowy we Włoszczowie oraz rozbicie niemieckiej kompanii piechoty,
• 26 lipca 1944 r. – uderzenie na Niemców 204 pp NSZ pod Lubczą w celu pomocy oddziałowi AK; zdobyto broń i samochody ciężarowe,
• 26 lipca 1944 r. – zwycięska bitwa z oddziałem SS pod Olesznem oddziału "Żbika" i oddziału AK Mieczysława Tarchalskiego ps. "Marcin".
• 5 maja 1945 wyzwolenie kobiecego obozu koncentracyjnego w Holiszowie (Czechy)

Организационная структура

Главнокомандующие НВС

• Полковник Игнаций Оциевич пс. "Чеслав" (от 20 сентября 1942 и до начала июня 1943)
• Полковник морской службы/ Бриг. ген. НВС Тадеуш Курциуш пс. "Zegota"," Моряк", "Фишер", "Генерал Марс" (с 1 августа 1943 года по апрель 1944, 22/23)
• Майор/полковник НВС Станислав Наконечников-Клюковский пс. "Кмицыц", "Завиша", "Килинский" (с 22 апреля по 24 июля 1944)
• Бриг. Ген. /Див. ген. НВС Тадеуш Ястржебский пс. "Повала" (от 24 июля до середины октября 1944)
• Майор/полковник НВС Станислав Наконечников-Клюковский пс. "Кмицыц", "Завиша", "Килинский" (с середины октября по 18 октября 1944)
• Майор запаса / ген. бриг. НВС Зигмунд Броневский пс. "Богуцкий", "Св. Богуцкий" (20 октября 1944 и до начала августа 1945)
• Подпоручик запаса /полковник НВС Станислав Кашница пс. "Ус", "Препона", "Усовский", "Станислав Усач" (от августа 1945 г. до 15 февраля 1947 г.)

Главное командование НВС

При Главном командовании НВС функционировал штаб, состоявший из 6 отделов, организованных в 3 направления: связи, административный и главного командования. Штабом командовал Начальник Штаба, а во главе направлений стояли его заместители.

Организационная структура НВС на территории

Инспектораты НВС

• Инспекторат Западных земель' с размещением в Варшаве (Округа: VI, VIII, IX, X, XI)) – плк. зап./бриг. ген. НВС Станислав Тиель пс. "Пшемыслав" (с лета 1942 г до мая 1943 r.), майор/пплк НВС Эдмунд Людвик Михальский пс. "Каетан", "Лодзя", "Моравский" (с мая 1943 г. до начала варшавского восстания)
• Инспекторат Центральных земель (Округа: IA, IB, XII) плк Витольд Комиеровский пс. "Кот", "Медведь", "Волкулак", "Сулима" (с января до весны 1944 г.)
• Инспекторат Северных земель (Округа II, XIII) – майор/плк НВС Станислав Наконечников-Клюковский (с осени 1943 г. до мая 1944г.)
• Инспекторат Юго-Западных земель (Округа: III, V)
• Инспекторат Юго-Восточных земель (Округа: IV, VII, XIV) – NN пс. "Zachoszcza"
• Инспекторат Северо-Восточных земель (Округа: XV, XVI, XVII) – неизвестен командир.

НВС издавали более десятка газет, выходивших в Варшаве и на местах.

Библиография

Статья написана на основании:

• Zbigniew S. Siemaszko, Narodowe Siły Zbrojne, Londyn 1982
• Stanisław Żochowski, O Narodowych Siłach Zbrojnych – NSZ, Lublin 1994
• Narodowe Siły Zbrojne. Dokumenty, struktury, personalia, t. 1 – 3, oprac. Leszek Żebrowski, Warszawa 1994-1996
• Marek J. Chodakiewicz, Piotr Gontarczyk, Leszek Żebrowski "Tajne oblicze GL-AL i PPR. Dokumenty" Burchard Edition, Warszawa, 1999, t. 1-3
• Krzysztof Komorowski, Polityka i walka. Konspiracja zbrojna ruchu narodowego 1939-1945, Warszawa 2000
• Kazimierz Litwiejko, Narodowa Organizacja Wojskowa. Okręg Białystok 1941-1945, Białystok 2001
• Krzysztof Kaczmarski, Podziemie narodowe na Rzeszowszczyźnie 1939-1944, Rzeszów 2003

Дополнительно:

• Zeszyty do historii Narodowych Sił Zbrojnych, z. 1 – 4, Chicago 1961-1969, z. 5 Chicago 1990, z. 6 Warszawa 1994
• Stanisław Jaworski, Związek Jaszczurczy – Narodowe Siły Zbrojne, Chicago 1982
• Jerzy Pilaciński, Narodowe Siły Zbrojne: kulisy walki podziemnej 1939-1946, Warszawa 1990
• Władysław Kołaciński, Między młotem a swastyką, Warszawa 1991
• Barbara Jachimczak, Losy żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych na Kielecczyźnie, Kielce 1993
• Tadeusz Tomaszkiewicz, Narodowe Siły Zbrojne: pow. Węgrów 1942-1950, Warszawa 1993
• Marek Jan Chodakiewicz, Narodowe Siły Zbrojne: "Ząb" – przeciw dwu wrogom, Warszawa 1994
• Ludwik Meresta, Księża kapelani Narodowych Sił Zbrojnych na Lubelszczyźnie, Lublin 1994
• Narodowe Siły Zbrojne: materiały z sesji naukowej poświęconej historii Narodowych Sił Zbrojnych Warszawa 25 października 1992 roku, pod red. Piotra Szuckiego, Warszawa 1994
• Jerzy Nachtman, Narodowe Siły Zbrojne: konspiracja w Wołominie, Wołomin 1996
• Kompania "Warszawianka" Narodowych Sił Zbrojnych w powstaniu warszawskim: (próba monografii), oprac. Jerzy Rutkowski, Warszawa 1996
• Bogdan Chrzanowski, Związek Jaszczurczy i Narodowe Siły Zbrojne na Pomorzu 1939-1947. Nieznane karty pomorskiej konspiracji, Toruń 1997
• Narodowe Siły Zbrojne na Podlasiu. T. 1, materiały posesyjne, pod red. Mariusza Bechty, Leszka Żebrowskiego, Siedlce 1997
• Bohdan Szucki, Modlitwa żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych, Olsztyn 1998
• Władysław Marcinkowski "Jaxa", Wspomnienia 1934-1945, Warszawa 1998
• Leon Kuśmierczyk, Ludwik Meresta, Kapelani Narodowych Sił Zbrojnych w latach 1939-1944: ze szczególnym uwzględnieniem Lubelszczyzny, Warszawa 2000
• NSZ Dokumenty, relacje, wspomnienia, pod red. Macieja Szymańskiego, Zbigniewa Kuciewicza, Zbigniewa Gnata-Wieteski i Jerzego Nachtmana, Warszawa 2000
• Pamięci Narodowych Sił Zbrojnych we Włoszczowskiem, Włoszczowa 2001
• Zbigniew Gnat-Wieteska, Symbolika formacji wojskowych obozu narodowego, Warszawa 2001
• Podziemie zbrojne na Lubelszczyźnie wobec dwóch totalitaryzmów 1939-1956, pod red. Sławomira Poleszaka, Adama Puławskiego, Warszawa 2002
• Marek Jan Chodakiewicz, Narodowe Siły Zbrojne, "Ząb" przeciw dwu wrogom, Warszawa 1999
• Wojciech Jerzy Muszyński, W walce o Wielką Polskę. Propaganda zaplecza politycznego NSZ 1939-1945, Warszawa 2000
• Sebastian Bojemski, Poszli w skier powodzi... Narodowe Siły Zbrojne w Powstaniu Warszawskim, Warszawa 2002
• Wiesław Charczuk, Formacje Zbrojne obozu narodowego na Południowym Podlasiu w latach 1939-1947, Siedlce 2003
• Narodowe Siły Zbrojne na Podlasiu. T. 3, pod red. Mariusza Bechty, Leszka Żebrowskiego, 2003
• Rafał Utracki, Contumaces…legio infera. Samodzielny Batalion im. Brygadiera Mączyńskiego Narodowych Sił Zbrojnych. Jeziorna Królewska – Piaseczno i okolice 1939-1945, Biała Podlaska-Warszawa 2004

Существенные линки

• Отношение Народных Вооружённых сил к евреям

Источники

• Статья "Narodowe Siły Zbrojne" в польском разделе Википедии

Примечания